Tussen kaasstad Alkmaar en het pittoreske dorp Heiloo is Nijenburg te vinden, een achttiende-eeuwse buitenplaats. Sinds halverwege de zestiende eeuw zijn Huis Nijenburg en de bijbehorende landerijen eigendom geweest van de families Van Egmond van de Nijenburg en Van Foreest. Het huidige huis is aan het begin van de achttiende eeuw in opdracht van Gerard van Egmond van de Nijenburg gebouwd op de resten van een ouder gebouw.
Blog
KVAN-dagen 2017 deel 2
Nadat we gisteren op deze plek een verslag plaatsten van de eerste congresdag van de KVAN-dagen 2017 is het vandaag de beurt aan de afsluitende tweede dag. Na een kort welkom door voorzitter Hildo van Engen vertelde Teun de Bruijn van het Regionaal Archief Dordrecht de toeschouwers het een en ander over de stad, en ook over de koekjes die aan iedere spreker werden overhandigd, want waarom heetten die Schapenkopjes? Waar hebben Dordtenaren deze bijnaam aan te danken? Die naam danken de inwoners aan een legende uit de middeleeuwen, vertelde De Bruijn. Dordt was toen een rijke handelsstad die het stapelrecht bezat, het recht een belasting te heffen op alle goederen die de stad passeerden. Net als nu werd het betalen van belasting door niemand met plezier gedaan. Twee Dordtenaren die in de Alblasserwaard een schaap kochten probeerden de belasting dan ook te ontduiken en ontdeden een vogelverschrikker van zijn tenue en kleedden hun schaap aan. Zij arriveerden in de avond via de Riedijkspoort in de stad, en hielden het schaap bij de voorpoten omhoog zodat het op een derde metgezel leek. Helaas kon hun plan niet slagen, het schaap begon klagelijk te blaten en werd alsnog als schaap herkend waarna de mannen alsnog de belasting moesten betalen en sindsdien worden de inwoners van de stad schapenkoppen genoemd.
Publiek?!
“Hoe dichter bij Dordt… hoe mooier het wordt.”
Zo luidden de woorden van Koning Willem-Alexander tijdens zijn bezoek aan Dordrecht tijdens de eerste Koningsdag nieuwe stijl in 2015. Dat Dordrecht een mooie stad is, daar kan de Nederlandse archiefwereld na deze week niet meer omheen. Het jaarlijkse congres van de Koninklijke Vereniging van Archivarissen in Nederland (KVAN) startte gisteren, maandag 12 juni, namelijk in Dordrecht. De KVAN organiseerde het congres dit jaar samen met het Regionaal Archief Dordrecht en koos voor de voormalige elektriciteitscentrale als locatie voor het evenement. Sinds 2013 zijn een aantal instellingen in deze culturele hotspot van Dordrecht te vinden waardoor de voormalige energiehallen zijn getransformeerd tot concert-, theater- en popzalen, leslokalen, studio’s, ateliers en vergader- en loungeruimten. Op 12 en 13 juni is het Energiehuis de congresvloer voor de Nederlandse archiefwereld tijdens de 126e editie van de KVAN-dagen, georganiseerd met als thema Publiek?! In dit industriële pand zijn de bouwstijlen uit begin 1900 zichtbaar gebleven waardoor de functie als voormalige elektriciteitscentrale niet vergeten wordt. Niet alleen de industriële uitstraling van de ruimtes herinnert hieraan, maar ook de namen van de zalen, zoals Ketel 1 en Machine 3.
Nederlands Fotomuseum verrast met eigen collectie
Het Fotomuseum verrast je momenteel met twee tentoonstellingen die je als bezoeker op een andere manier naar de collectie laat kijken. Gastcurator ontwerper Willem van Zoetendaal heeft zijn uitzonderlijk oog voor de schoonheid van fotografie gebruikt om uit de historische collectie foto’s van het museum een selectie te maken van 200 foto’s in de tentoonstelling Springvloed | Van Zoetendaal en de collectie. Hierbij heeft Van Zoetendaal specifiek gekozen voor de oorspronkelijke vorm van de foto’s: foto’s die van het gehele negatief zijn afgedrukt. Door deze keuze worden beelden voor het eerst in hun totaliteit getoond die voorheen alleen als uitsneden bekend waren. Van Zoetendaal verrast de bezoeker op die manier met onverwachte schatten die veelal nieuw licht werpen op de geschiedenis van de fotografie doordat juist in niet afgesneden ‘onbelangrijke’ toevalligheden veel informatie over de visie en werkwijze van de fotograaf verscholen ligt. Het negatief toont niet alleen de keuze van de fotograaf, maar ook de onhandigheid.
Als muren konden spreken… leven in een Romeinse stadsvilla
Het Rijksmuseum van Oudheden presenteert sinds kort de tentoonstelling Casa Romana, een tentoonstelling die al zo’n vijf jaar op de agenda van het museum stond. Aangezien toentertijd de verbouwing al bekend was en het museum wist dat het in de toekomst gebruik kon maken van grotere nieuwe tentoonstellingszalen is hier mee gewacht en gelukkig maar, want het resultaat mag er zijn! Hoewel het waarschijnlijk lijkt om voor een tentoonstelling over het leven in een Romeinse stadsvilla het interieur daarvan na te bootsen is dit met opzet niet gedaan. Bij de vormgeving van de zalen is in plaats van het reconstrueren van het Romeinse interieur de opdracht gegeven om scènes in het interieur na te bouwen. Deze keuze is gemaakt omdat het museum bang was al snel een kitscherig geheel te krijgen, nu komt juist de sfeer tot leven. Door deze keuze is het ook niet zozeer een tentoonstelling over objecten, maar over de verhalen bij de objecten. Bij het vormgeven van deze scènes is een spel gespeeld met kunst uit de zeventiende eeuw tot nu om de brug tussen heden en verleden te leggen.