“Ik acht het overbodig, te herinneren, dat hij als een der bekwaamste en verdienstelijkste Kunstschilders van Nederland wordt opgegeven.” (p.23)
Zo schreef Adriaan Cock over Pieter Christoffel Wonder (1777-1852). Toch zal P.C. Wonder vandaag de dag bij weinig kunstliefhebbers een belletje doen rinkelen, al zal menig liefhebber van romantische werken aangenaam verrast worden door zijn oeuvre. Hoewel Wonder zichzelf vooral beschouwde als een schilder van genre- en historiestukken, vormen de portretten met afstand de grootste groep in zijn oeuvre. Wonder wordt ook wel beschouwd als een representant van de Romantiek. Zijn werk gaat terug op dat van Gerard ter Borch, Pieter de Hooch en Caspar Netscher. Uitzonderlijk aan Wonder is dat hij een van de weinige kunstenaars is die de grote stap naar het buitenland met succes wist te wagen en de kritische kunstwereld van Londen voor zich wist te winnen.
Flexibilisering op de arbeidsmarkt tegenwoordig en in de geschiedenis was het thema van een lezingenavond in SPUI25 gisterenavond die georganiseerd werd in samenwerking met het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis. Sprekers waren Monique Kremer, bijzonder hoogleraar Actief Burgerschap aan de Universiteit van Amsterdam en senior wetenschappelijk medewerker bij de WRR (Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid), Jeroen Touwen, docent sociale en economische geschiedenis aan de Universiteit Leiden en wetenschappelijk directeur van het Posthumus Instituut, en Marcel van der Linden, onderzoeker bij het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis (IISG) en hoogleraar Geschiedenis van de Sociale Bewegingen aan de Universiteit van Amsterdam. Henk Looijesteijn, eveneens verbonden aan het IISG, trad op als moderator.
De Rode Hoed in Amsterdam was afgelopen donderdag het toneel van het afscheid van Marjan Schwegman als directeur van het NIOD-Instituut voor Oorlog-, Holocaust- en Genocidestudies en als hoogleraar Politiek en cultuur in de lange twintigste eeuw aan de Universiteit Utrecht. Als deskundige op het gebied van vrouwengeschiedenis en dan in het bijzonder de rol van vrouwen ten aanzien van het gebruik van geweld, in het Nederlands verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog en in het Italië van de negentiende eeuw, kan Schwegman bogen op een lange staat van dienst.
