Iedereen die een beetje bekend is met de Tweede Wereldoorlog zal wel eens gehoord hebben van het begrip Entartete Kunst, ofwel ‘Ontaarde kunst’. Dit was kunst die volgens de Nazi-ideologie totaal ontspoord, ontaard, was en haaks stond op het beeld van mens en maatschappij dat rechtgeaarde kunst zou moeten tonen. Decadente kunststromingen als impressionisme en expressionisme, of erger nog, symbolisme en abstracte kunst waren een uitvloeisel van een verrotte maatschappij en een voorbeeld van het failliet van de democratie die deze amorele uitingen voortgebracht had. Daar tegenover stond de geaarde kunst; geschoeid op sociaal-realistische leest moest deze kunststroming fungeren als slippendrager en tevens wegbereider van de ideologische nonsens die de nationaal-socialisten graag als waarheid aangenomen zouden zien. Een nieuwe wereldorde zou moeten verrijzen, het individu was ondergeschikt aan de massa en het recht van de sterkste gold als gezond principe om de menselijke soort in stand te houden en hiermee hingen de rassentheorieën over de Ariër nauw samen.